Rozdział 1. FAKING IT

WITAMY WSZYSTKICH!

Na początek piosenka nastrajająca, jak na opko przystało: KLIK .

Mamy nadzieję, że nikogo nie zniechęcił pierwszy rozdział, który jest najnormalniejszy ze wszystkich i nie zapowiada tego, że opko jest pisane przez chorych pojebów. Bez dłuższego wstępu - INDŻOJ!

Pociąg Hogwart Express w końcu zwolnił i zatrzymał się tuż przed stacją. Wszyscy uczniowie Szkoły Magii i Czarodziejstwa stłoczyli się przy wyjściach z pociągu, aby następnie wyskoczyć na wąski, ciemny peron.

- Pirszoroczni! Pirszoroczni tutaj! - zawołał mężczyzna, którego ciało wielkością przypominało potężną górę lodową. Znad morza głów jedenastolatków wystawała włochata głowa gajowego Hogwartu - Rubeusa Hagrida. Czarna broda i długie włosy w poplątanych strąkach zakrywała mu prawie całą twarz. Ubrany był w płaszcz ze skórek z kretów i niecierpliwie rozglądał się wokół. - No, dalej, za mną... są jeszcze jacyś pirszoroczni? Patrzyć pod nogi! Pirszoroczni za mną!

Chmara dzieci, tworząc nieznośny harmider, podążyła za gajowym; wyraz twarzy niektórych z nich wyrażał najprawdziwsze przerażenie, inni wydawali się nad wyraz spokojni, a jeszcze inni – głęboko zdegustowani. Grupki, w które zebrali się uczniowie, prawdopodobnie nie były bez znaczenia dla przyszłego przydziału do Domów – zresztą ta kwestia pozostawała dla wszystkich szczególnie interesująca od samego początku podróży. Powoli dzieci zaczęły zajmować oczekujące na nie łódki.

Dwie dziewczynki, trzymając się kurczowo za ręce, próbowały nie zgubić się w tłumie pierwszoroczniaków. Wydawały się całkowicie przeciętnie – w końcu w roczniku, w którym do Hogwartu przybył sam Harry Potter, nic nie byłoby w stanie wzbudzić większej sensacji.

- Kto to jest w ogóle ten cały Harry Potter? – zapytała się szeptem jedna z dziewczynek. Spod tiary czarownicy wystawały jej dwa jasne warkoczyki. Na szacie miała wyhaftowane złotą nicią swoje imię – Sophie.

-  Nie wiesz? – zdziwiła się jej koleżanka, ale widząc zasmuconą minę dziewczynki, zrobiło jej się trochę głupio - Sophie pochodziła z niemagicznej rodziny, wcześniej nie wiedziała nic na temat świata czarodziejów. – Harry Potter pokonał Tego Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać! A miał tylko rok, niesamowite!

- Tylko rok? To możliwe, Judith? – dziewczynka spojrzała z powątpieniem na Harry’ego, który rozmawiał o czymś z Hagridem.

- Moi rodzice tak mówili i…

- Włazicie do tej łódki czy nie? – Usłyszały nagle poirytowany głos, który gwałtownie przerwał ich dyskusję. Obie popatrzyły w górę i ich oczom ukazał się widok niezbyt przyjemny – blondyn z przylizanymi włosami i nieco szczurzą twarzą patrzył na nie ze złością. Obie zaczęły wchodzić niezbyt zgrabnie do łódki, a Sophie dodatkowo potknęła się o rozwiązane sznurówki.

- Pięknie, widzę, że płyniemy z samym Hufflepuffem – skomentował złośliwie chłopak.

- Ej, nie pozwalaj sobie za dużo – mruknęła Judith, która co prawda o Hufflepuffie nie wiedziała zbyt dużo – jej rodzice nigdy nie naciskali na przydzielenie jej do konkretnego Domu – ale z ust tego dzieciaka brzmiała to jak najgorsza obelga.

- Bo co? – spytał groźnie.

Judith, nie mogąc wysilić się na lepszą ripostę, w odpowiedzi pokazała mu język – blondyn tylko przewrócił oczami i zaczął szeptać coś do swoich dwóch kolegów, którzy na pierwszy rzut oka przypominali raczej wyrośniętych goryli niż ludzi.

- Opowiedz mi coś o tych domach, Judith – powiedziała cicho Sophie.

- Och, mój tata był w Ravenclavie, a moja mama w Gryffindorze… - zaczęła mówić Judith, ale znowu ich rozmowę przerwało pogardliwe prychnięcie.

- Wiadomo, że najlepszy jest Slytherin – stwierdził towarzysz ich podróży.

- W Revenclavie ponoć są najmądrzejsi czarodzieje – kontynuowała dziewczynka, nie zwracając uwagi na blondyna. – Natomiast w Gryffindorze najdzielniejsi.

- A w Slytherinie są tylko fajne osoby. No cóż, wy raczej do niech nie należycie – prychnął chłopak. – Pochodzę z arystokratycznego rodu Malfoyów, każdy z mojej rodziny należał do tego Domu. Nie każdy jest godny takiego przywileju – powiedział uroczystym, pełnym pychy tonem.  Chciał dodać jeszcze jedną uwagę, jednak w tym momencie padł na nich cień.

- Dzieciaki, liczyć nie umiecie? – do łódki podszedł Hagrid. – Mówiłem - po cztery dzieciaki wsiadacie, cztery. Ty, nie chowaj się, wysiadaj! – gajowy wskazał na Judith, która próbowała się schować za jednym z goryli blondyna. Dziewczynka niechętnie wstała z miejsca, rzuciła współczujące spojrzenie koleżance i poszła do najbliższej łódki, w której było miejsce.

Sophie zaczęła się nerwowo kręcić na swoim miejscu pod czujnym wzrokiem młodego Malfoya.

- Czekaj, jak to nie znasz Domów? Nic nie wiesz o Hogwarcie? – prychnął.

- Nie – odpowiedziała nieco piskliwym głosem Sophie. Nie czuła się zbyt bezpiecznie w tym towarzystwie – szczególnie zważywszy na to, że została tutaj sama i zaraz miała znaleźć się na pełnej wodzie, a jej choroba morska dawała jej się boleśnie we znaki.

- Czyżby mugolaczka? – spytał Malfoy, a jego dwa towarzysze zarechotali.

- Nie twój interes! – Odważyła się nagle, a Draco wykrzywił usta w pogardliwym uśmiechu.

- A jednak. Nie masz o co się martwić, na pewno nie będziesz w Slytherinie. Nie wpuszczają tam szlam – odparł tak nonszalanckim tonem, na jaki jedenastolatek w ogóle mógł się zdobyć. Dwaj goryle nie włączali się w rozmowę, ale co rusz rechotali, szturchając się łokciami i pomrukując coś pod nosem.

- Co to jest szlama? – spytała Sophie, co wzbudziło jeszcze większe rozbawienie u trzech chłopaków. Poczuła, że coraz bardziej kręci jej się w głowie.

- Widzisz, niektórzy mają czystą krew, a inni…

- Zamknij się! – nagle krzyknęła Sophie, łapiąc się mocno za brzegi łódki. Cóż, miała nadzieję, że w ten sposób uda jej się zachować resztki równowagi, bo wszystko zdawało się wirować – poczynając od kołyszącej się łódki, przez będącą gdzieś w oddali, olbrzymią sylwetkę Hagrida, a kończąc na mało przyjemnych twarzach chłopaków.

- Można się spodziewać takiego języka po szla…

Malfoy jednak nie zdołał dokończyć tego zdania – Sophie zgięła się w pół i chociaż próbowała za wszelką cenę powstrzymać torsje, to nie udało jej się. Draco – ten Draco pochodzący arystokratycznego rodu Malfoyów – miał swoje świeżo wypolerowane buty pokryte zieloną mazią. Na domiar złego maź pochodziła prosto z żołądka świeżo utytułowanej szlamy.

- Och… Wybacz! – powiedziała Sophie, ledwo tłumiąc śmiech. Wytarła szybko usta i wyprostowała się. Blade oblicze Malfoya zrobiło się momentalnie czerwone, a dwaj goryle stali nieruchomo.

- Ty… Ty… Ty… - zaczął mówić, ale niedane mu było dokończyć tego zdania. Nagle cień na łódkę rzuciła ogromna postać Hagrida.

- Cholibka, co się tutaj dzieje? – spytał zmartwiony, a widząc całą sytuację, zaklął znowu – cholibka! No cóż, zdirza się. Ty się młody wytrzyj, zaraz przepadnie nam uczta!

Sophie prawie wyskoczyła z łódki i podbiegła do Judith, łapiąc ją za rękaw.

- Obrzyganie kogoś z arystokratycznego rodu chyba nie jest najlepszym rozpoczęciem nauki w Hogwarcie?! – zawołała histerycznie. – Myślisz, że mnie za to wyrzucą? – spytała jeszcze ciszej.

- Obrzygałaś tego kretyna? – zaśmiała się Judith. – Dobrze mu tak!

Całą grupą doszli do wielkich wrót zamkowych. Hagrid uderzył w nie trzy razy, a te się otworzyły. Po drugiej stronie stała szczupła i wysoka czarownica w szmaragdowej szacie. Włosy miała ściągnięte w ciasny kok, a na długim i szpiczastym nosie nosiła okulary. Surowa twarz kobiety nie wydała się dziewczynkom przyjemna.

- Za chwilę odbędzie się Ceremonia Przydziału, na której każdy z was zostanie przydzielony do jednego z czterech Domów – oznajmiła czarownica. Spojrzała z niesmakiem na Malfoya, który czyścił ciągle buty i dodała - Macie chwilę na doprowadzenie siebie do porządku.

- Judith, a co jeśli wyląduje w jakimś innym domu niż ty? Nikogo nie będę tam znała. Nic nie znam. Ani czarów, ani historii szkoły, nic! Jestem z niemagicznej rodziny, jestem zwykłą mugolaczką! – histeryzowała dziewczynka ze łzami w oczach.

- Ja też jestem z niemagicznej rodziny – wtrąciła się inna dziewczynka. Burza brązowych loków okalała jej twarz. – Jednak kiedy tylko się dowiedziałam, że świat czarodziejów istnieje, a ja jestem jedną z nich, musiałam, po prostu MUSIAŁAM, się wszystkiego o nich dowiedzieć. Dziwię się tobie, że nie tknęłaś żadnej książki – powiedziała zarozumiale. – A tak w ogóle nazywam się Hermiona Granger, a wy?

Jednak koleżanki spojrzały tylko na dziewczynkę i ją zignorowały.

- Czy wszyscy w tej szkole są tacy nadęci? – fuknęła Judith. – Widziałaś jej zęby? Twoi rodzice to mugole, ale jej to chyba króliki.

- Nic nie przeczytałam! Co ja teraz zrobię? – zaczęła znowu histeryzować Sophie, a Judith tylko przewróciła oczami.

- Dobrze, że ja zapoznałam się z całym materiałem – odparła spokojnie.

Wnętrze Hogwartu wydawało im się ogromne – wysoko postawiony sufit, ruszające się obrazy na ścianach, szerokie korytarze. Sophie wpatrywała się we wszystko z szeroko otwartymi ustami, natomiast na jej przyjaciółce wnętrze Hogwartu nie robiło aż tak wielkiego wrażenia, a przynajmniej nie dawała po sobie tego poznać. Kiedy wreszcie dotarli do głównej sali Hogwartu, wszyscy pierwszoroczniacy znaleźli się koło podestu i mieli zaraz przystąpić do Ceremonii Przydziału. Powitał ich starzec z bajecznie długą brodą i dobrotliwym wyrazem twarzy – jego rozbiegane oczy za ogromnymi okularami i pstrokata szata sprawiały, że wyglądał dosyć osobliwie.

- Witam kolejnych uczniów Hogwartu! Zgodnie z tradycją, jak co roku, zaraz odbędzie się Ceremonia Przydziału. Nie przedłużajmy jej, bo kiszki grają mi już marsza – powiedział i Sophie mogłaby przysiąc, że mrugnął w ich stronę.

Dyrektor wyczytywał pojedynczo nazwiska uczniów i zakładał im na głowy starą Tiarę Przydziału. Na pierwszy ogień poszła jakaś panna Bones – Tiara przydzieliła ją do Ravenclavu; później miejsce zajął Terry Boot, który również trafił do tego samego Domu. Sophie i Judith przestały przez chwilę zwracać uwagę na kolejne nazwiska i z niecierpliwością czekały na swoją kolej.

- Ronald Weasley! -Ttiara zastanowiła się przez chwilę, po czym zawyrokowała - Gryffindor!

- Na Merlina, moi rodzice mówili, że ci Weasleyowie co roku trafiają do Hogwartu. – Skrzywiła się Judith, po czym szturchnęła w bok Sophie. – Patrz, to ten Potter.

Na środek wyszedł wątle wyglądający chłopak z charakterystyczną blizną w kształcie błyskawicy na czole. Przy jego nazwisku Tiara zastanowiła się przez dłuższą chwilę, ale w końcu zadecydowała - Gryffindor!

- Sophie Meyers! - dziewczyna usiadła na stołku, starając nie pokazać jak bardzo trzęsą jej się ręce. Nie musiała długo czekać, aż Tiara się zastanowi i po paru sekundach krzyknęła - Gryffindor!
Blondynka pobiegła do stołu swojego domu, posyłając koleżance radosne spojrzenie. Po kilku uczniach przyszła kolej na Judith.

- Wredna jesteś jak rasowa Ślizgonka – zadumała się Tiara, kiedy tylko dotknęła głowy dziewczyny.

Nie chcę do Slytherinu, jakieś przychlasta tam chodzą – pomyślała zrozpaczona Judith. – Nie mogłabym trafić do Gryffindoru? Co prawda jest tam trochę za rudo, a jak wiadomo rudzi duszy nie mają… Jednak jest tam moja koleżanka! Dopiero ją poznałam, ale się wydaje taka zagubiona. Mogłabym jej pomóc!

- Niech stracę, może być wesoło – westchnęła Tiara. Miała już dość tych wszystkich dzieciaków, szczególnie po Neville’u, który prawie rozpłakał się na stołku, co spowodowałoby pewnie przemoczeniem jej wiekowego materiału. A następnie, o losie, prawie zabrał ją ze sobą do stołu Gryfonów. Tiara zaczęła się zastanawiać, czy na pewno w tym roku dobrze dokonała wyboru. Wzięła głęboki oddech i krzyknęła – GRYFFINDOR!

Dziewczynka pisnęła uradowana, zrzuciła z głowy Tiarę, która spadła na ziemię, zanim zdążył ją złapać Dumbledore. Chyba czas na emeryturę – jęknęła.

- Zero poszanowania dla tradycji Hogwartu – oburzyła się Hermiona, kiedy Judith dosiadła się do stołu Gryfonów. – Czy wiesz, że Tiara należała kiedyś do Godryka Gryffindora, jednego z założycieli Hogwartu, którego nazwisko nosi Dom, w którym jesteś?

- Bla bla bla – skomentowała tą wypowiedź Judith. – Kiedy żarcie?

- Możemy zasiadać do uczty! – ogłosił Dumbledore i zaśmiał się prawie złowieszczo. Judith i Sophie popatrzyły z powątpieniem na ludzi siedzących przy stole – wszyscy zachowywali się bardzo głośno.

- Nie jestem przekonana czy znalazłyśmy się w dobrym Domu – skomentowała niepewnie Sophie.

 - Ta, ja też – skomentowała obojętnie Rhodes. Jej uwadze nie umknął fakt, że irytujący blondyn właśnie siedział przy stole Ślizgonów.

Kiedy Judith i Sophie siedziały w Wielkiej Sali tuż po ukończonej Ceremonii Przydziału nie spodziewały się, że ich życie za pięć lat będzie wyglądało w bardzo podobny sposób. Podczas swojej kariery w Hogwarcie – o ile można było to nazwać karierą – nie spotkało ich nic bardziej spektakularnego niż fakt, iż Sophie Meyers zwymiotowała na buty Malfoy’a pierwszego dnia swojej edukacji, co było w pewnych kręgach wspominane jako całkiem przyjemna anegdota. Ale oprócz tego obie pozostawały wręcz niewidoczne dla innych uczniów – nie potrafiły niestety znaleźć języka z prawie nikim ze swojego Domu, nie grały w Quidditcha, śmiały się z Hermiony Granger, a Parvati i Lavender – dwie inne urocze mieszkanki ich dormitorium – nie wydawały się zbyt światłymi osobami. A faceci, cóż… Nie rozmawiali z nimi zbyt często. Judith mogła pochwalić się całkiem niezłymi wynikami w nauce, natomiast Sophie pisała do gazety „Nowiny Hogwartu”, której, oprócz współredaktorów i Judith czyniącej to z czystej litości, nikt nigdy nie miał w ręce. W zasadzie wszystko zmierzało w kierunku tego, żeby Judith i Sophie pozostały niewidoczne do końca swoich lat w Hogwarcie i zaliczały się do grona tych uczniów magicznej szkoły, o których nikt nigdy nie słyszał.

- W tym roku są SUMy – mruknęła Judith, mieszając łyżką w swojej już niezbyt dobrze wyglądającej owsiance.

- Nie mogę się już doczekać. Może dostanę chociaż z cztery – odparła Sophie i nagryzmoliła coś na kartce papieru, co w zadziwiający sposób przypominało ich nauczyciela eliksirów. – Mam dosyć tego Hogwartu.

- Nie przesadzaj – odpowiedziała obojętnie Rhodes i stwierdziła, że owsianka już nie jest zjadliwa – apetytu pozbawiły ją także wątpliwej świeżości włosy Severusa Snape’a, które właśnie dostrzegła w tłumie. Przypomniała sobie także, że za pół godziny czeka ją wątpliwa przyjemność obcowania z nimi vis a vis – i, co się z tym wiązało, z całą grają Ślizgonów.

- Nie przesadzaj? Nie przesadzaj?! Gdyby nie to, że rok temu jacyś ludzie pierwotni z Durmstrang, niemówiący ani słowa po angielsku, zaprosili nas na bal, nie miałybyśmy tam z kim pójść – powiedziała markotnie Sophie. – Jesteśmy nikim, Judith, pora to przyznać – dodała z miną zrozpaczonego dziecka.

- Nikim – prychnęła Judith. – Za nisko się cenisz, kochana. Ja tam mam dużo radości z życia – mówiąc to, podniosła ze swoich kolan burego kota z czerwoną obróżką, który pogardliwie spojrzał na otaczających ich ludzi. – Kto jest kicią mamusi? No kto? Kogo mamusia kocha najbardziej? – dziewczyna zaczęła całować kota po pyszczku, szczebiocząc do niego wesoło.

- Ej, przestań trząść tym kotem nad stołem, dobrze? – oburzyła się Hermiona. – Mam jego sierść w jajecznicy!

- Sierść zapycha żołądek, może uda ci się wtedy schudnąć kilka kilo. Zatem smacznego – odpowiedziała słodko Judith i wróciła do bujania kotem.

- Wiesz, kocham cię jak siostrę – zaczęła ostrożnie Sophie przyglądając się przyjaciółce. – Jednak twoje zachowanie ani trochę nie pomaga nam w całej sytuacji. Ty jesteś szurniętą kocią mamą…

- W ogóle co za chory przepis, że można mieć TYLKO jednego kota! – przerwała jej dziewczyna.

- … a ja przyjaciółką kociej mamy – kontynuowała blondynka, nie zwracając uwagi na Judith. – Jesteśmy na piątym roku, nie chciałabyś w końcu czegoś przeżyć? No wiesz, w końcu poznać jakiegoś faceta?

Kot wyrwał się z objęć swojej właścicielki i z dzikim prychnięciem ruszył na szczura jakiejś dziewczynki z pierwszego roku. Judith spojrzała tylko obojętnie na swojego kota, któremu z pyska już wystawał tylko ogon gryzonia. Bezgłośnie powiedziała do dziewczynki „życie chuj”.

- Czy ty w ogóle mnie słuchasz? – Sophie pomachała ręką przed jej twarzą.

- Co? Nie. Ciągle te twoje pierdolenie. Ble ble ble, nudzę się, chcę chłopaka, muszę schudnąć, czy Fred nie jest słodki? – przedrzeźniała ją brunetka. Fred na dźwięk swojego imienia odwrócił się do dziewczyn, jednak tylko omiótł je spojrzeniem, jakby były niewidzialne.

- Możesz być trochę ciszej? – szepnęła zdenerwowana Meyers. – Ale widzisz, to tylko potwierdza moje słowa. Nie zauważył nas nawet, a siedzimy trzy miejsca od niego! Jesteśmy skończone – zawyła.

- No skoro nadal wstydzisz się do niego odzywać, to nie wróżę wam świetlanej przyszłości – skomentowała zgryźliwie Judith. – A teraz chodź na eliksiry, bo Snape wystarczająco bardzo nas kocha – dodała, z żalem opuszczając swojego kota – kiedyś już chciała zabrać go na zajęcia. To nie skończyło się dobrze, szczególnie biorąc pod uwagę, że Severus Snape miał paskudną alergię na koty.

Judith z miną męczennicy przemierzała korytarze, słuchając paplania Sophie. Ominęły w drzwiach Malfoya, który popatrzył na nie obojętnie – poza wygłaszanymi od czasu do czasu złośliwymi komentarzami nie zwracał na nie uwagi, miał inne obiekty żartów. Judith starała się jednocześnie zignorować i jego obecność, i histerię Sophie, której nawet początek zajęć nie przeszkadzał w zaprzestaniu gadania. Snape, pastwiąc się właśnie nad Nevillem, nie zwracał na to uwagi.

- Przestań wreszcie o nim gadać! – mruknęła Judith.

- Łatwo ci mówić, ty nie jesteś w nikim zauroczona…

- A co jak bym ci powiedziała, że jednak jestem? – powiedziała Rhodes, doprowadzona do ostateczności.

- Ciekawe w kim.

- Och, podpowiem ci, że mój obiekt westchnień jest jeszcze bardziej nieosiągalny.

- A kto to?

- Czy panie Meyers i Rhodes mogą się uciszyć? Widzę, że umiejętność milczenia przez czterdzieści pięć minut to dla niektórych bardzo dużo. Pięć punktów od Gryffindoru. – Usłyszały głos Snape’a, który brzmiał tak, jakby miał ochotę je zamordować – i Judith przez ani chwilę nie wątpiła, że taką ochotę ma. Ale ta nagła wiadomość tak wybiła Sophie z równowagi, że mimo uwagi mistrza eliksirów, powtórzyła:

-Kto to?

- Malfoy, do cholery – wysyczała Judith tak, jakby opowiadała o planowaniu zbrodni, a nie odczuwaniu jakichkolwiek cieplejszych uczuć. Jednak Sophie na dźwięk tej wiadomości nie dosyć że gwałtownie zamilkła, to najwyraźniej straciła władzę w kończynach, bo cały Kamień Księżycowy wpadł prosto do jej Eliksiru Spokoju, powodując tak ogromny wybuch, że nie dosyć, że sama została oblana całą zawartością swojego kotła, to jeszcze ubrudziła też swoją przyjaciółkę i parę innych osób siedzących obok – włosy Rona Weasleya nagle stały się purpurowe, Potter ubrudził sobie całe okulary, a szczur Neville’a – czemu do cholery nie można było przyprowadzać kotów na zajęcia?! – chyba oddawał ostatnie tchnienie. Sam powód całego zamieszania – Malfoy – prawie się nie zadławił, bo wybuch nastąpił akurat w momencie jego niespodziewanego ataku ziewania.

- Czemu mnie to nie dziwi – skomentował pogardliwie Blaise Zabini, a reszta Ślizgonów wpatrywała się z wyczekiwaniem na Snape’a, który wyglądał niczym rozjuszony hipogryf. Snape bywał poirytowany na zajęciach, ale ten wyraz twarzy przypominał jego minę, kiedy dowiedział się, że nie otrzyma Orderu Merlina.

- WYNOCHA! – zaryczał wreszcie – OBIE!

Sophie i Judith, nie czekając ani sekundy dłużej, zerwały się ze swoich miejsc.

- Pięćdziesiąt punktów od Gryffindoru i szlaban o 19! – Usłyszały za sobą jeszcze krzyk Snape’a.

- Przynajmniej mamy wolne pół godziny. Powinnam iść umyć włosy, nie jestem pewna czy sproszkowane kolce jeżozwierza dobrze na nie zadziałają – mruknęła sama do siebie Judith.

- Włosy! Włosami się martwi, widział ją kto! – Sophie załamała ręce w rozpaczliwym geście. – Jak, powiedz mi JAK, mogłaś zakochać się w Draco?!

- No nie wiem, przechodziłam obok i BĘC, stało się – dla zobrazowania swoich słów Rhodes uderzyła pięścią w otwartą dłoń, przez co przyjaciółka spojrzała na nią, jak na wariatkę. – Ale spokojnie, Sophie, on mnie kojarzy jako laskę, która przyjaźni się z laską, która obrzygała mu buty. Nic więcej.

- A nie chciałabyś czegoś więcej? Romansów! Uczucia! Emocji! – w tym momencie brunetka zachichotała dziko. – Seksu!

- Na litość boską, mamy po piętnaście lat. Nawet się jeszcze z nikim nie całowałyśmy, a ty już o ruchaniu – przewróciła oczami dziewczyna i weszła do toalety. Jakieś drugoklasistki spojrzały się z obrzydzeniem na ich poplamione szaty i posklejane włosy, co nie spodobało się Judith. – Co się gapicie? Wpierdol?! – wydarła się na nie, a te z piskiem uciekły.

- Widzisz? To jest dowód na twoją WIELKĄ potrzebę seksu – skwitowała Sophie z uśmiechem i zabrała się za czyszczenie szaty.

- Sama masz potrzebę seksu – zripostowała niezbyt udolnie Rhodes, wyczesując kawałek rogu jednorożca z włosów.

Punktualnie o 19 dziewczyny zjawiły się pod gabinetem profesora Snape’a. Drzwi były uchylone, więc po krótkiej wymianie nerwowych spojrzeń w końcu zdecydowały się wejść do pomieszczenia. Pomieszczenie było lodowato zimne, z czarnymi ścianami, czarnym biurkiem po ścianą, czarnymi krzesłami oraz - o dziwo - czarnym fotelem, koło którego stał czarny, jakżeby inaczej, stolik. Snape natomiast siedział za biurkiem, twarzą do ściany, a kiedy przyjaciółki weszły do pomieszczenia nawet się nie odwrócił.

- 33 sekundy spóźnienia. Za karę doliczę wam 33 minuty do szlabanu – powiedział obojętnym głosem, dalej studiując ścianę.

- Ej, na co on się gapi? – szepnęła Judith do Sophie.

- Nie wiem – dodała tak samo konspiracyjnie Meyers. – Pewnie poluje na pająki, które ma zamiar przekąsić. Jak prawdziwy nietoperz.

- Słuch także mam jak nietoperz. – Usłyszały lodowaty głos, który sprawiał, że krew niemalże zamarzała w żyłach! – Dziesięć punktów od Gryffindoru za znieważanie nauczyciela.

- To zostały nam jeszcze jakieś punkty… - mruknęła Judith.

- Dzisiaj pogrupujecie wszystkie składniki do jutrzejszych zajęć. Proszę, żebyście były ostrożne, bo zważywszy na to, że mimo mojego dwudziestokrotnego przypomnienia, żeby uważać na Kamień Księżycowy, zdecydowałyście się wrzucić cały do eliksiru, śmiem wątpić w wasze zdolności do rejestrowania informacji - ogłosił im i stanął przed nimi wyprostowany. – Czekacie na owacje? – spytał po sekundzie.

Judith i Sophie głośno przełknęły ślinę i zabrały się do pracy. Snape prowadził zajęcia z dwunastoma grupami – dwiema na każdym roku aż do piątego, a później – po SUMach – po jednej na szóstym i siódmym roku. Składniki w większości były obślizgłe i obrzydliwe, nie pachniały także zbyt przyjemnie; już po pół godzinie dziewczyny pogubiły się, gdzie ma trafić sproszkowany róg jednorożca, gdzie korzonki, a gdzie – nieszczęsny - Kamień Księżycowy. Snape niby czytał jakąś książkę przy biurku, ale co rusz na nie spoglądał.

- To wszystko… Wina Malfoya – wydyszała Sophie.

- Och tak, wydaje mi się, że to wszystko twoja wina – skomentowała Judith, ale widząc spojrzenie Snape’a, które mówiło, że zaraz ma zamiar odebrać im kolejne punkty, zamilkła. I tak wszyscy byli im na pewno wdzięczni za dzisiejszy występ.

 

- Wystarczy. Możecie iść – powiedział Severus po upływie trzech godzin. – Ach i radzę być bardziej uważnym na zajęciach. W innym przypadku może powinniście uczęszczać na zajęcia z pierwszego roku? – zasugerował jadowicie.

- Do widzenia, panie profesorze – powiedziały tylko chórem i jak najszybciej wyszły z sali.

- Jebało tam czosnkiem – powiedziała Sophie. – Cała jestem w jakiejś mazi.

- Nic mi nie mów, już wiem, czemu on ma takie tłuste włosy – stwierdziła z przekąsem Judith, dotykając swojej wilgotnej czupryny.

- Nigdy nie domyję ani tego zapachu, ani tego… Wszystkiego z rąk. – Wzdrygnęła się Sophie, widząc za paznokciem kawałek, najprawdopodobniej, języka świergotnika. Obie przemierzały korytarz i narzekały, aż Sophie w oddali dostrzegła dwie postacie o rudych włosach, których tożsamość bez problemu rozpoznała – często mieli w zwyczaju szlajać się po zamku o tej godzinie. Zaczerwieniła się i opuściła głowę, spodziewając się, że jak zwykle ominą je bez słowa, ale nagle usłyszała:

- Chyba powinniśmy wam złożyć najszczersze gratulację! – powiedział Fred Weasley; Sophie chciała iść dalej, przekonana, że nie może mówić do nich, chociaż nikogo innego nie było na korytarzu, ale Judith lekko ją pociągnęła za rękaw i zatrzymała.

- Jesteśmy dumni, kiedy młodsze roczniki kontynuują naszą tradycję! – dodał z rozrzewnieniem George.

Judith westchnęła. Popatrzyła na jednego bliźniaka, a później na drugiego, starając się dostrzec jakieś różnice. Żadnych nie odnalazła. Popatrzyła jeszcze na Sophie, która wyglądała, jakby miała zejść z tego świata.

- Straciłyśmy pięćdziesiąt punktów – odezwała się wreszcie Rhodes, kiedy uznała, że Meyers ma zamiar milczeć. – Godne pochwały.  

- Nam jeszcze nie udało się stracić tylu punktów podczas jednych zajęć…

- Najwięcej to chyba było czterdzieści.

- No, musieliśmy szorować podłogę…

- Swoimi szczoteczkami do zębów – zakończył Fred i Gryfonki nie były przekonane, czy na pewno żartuje.

- Mnie w to nie mieszajcie. To ona schrzaniła ten eliksir – powiedziała obojętnie Judith.

- W takim razie…

- Najszersze gratulacje. Każda próba wyprowadzenia Snape’a z równowagi jest godna podziwu – stwierdził Fred i po chwili uścisnął rękę osłupiałej Sophie – George zrobił to samo.

- A teraz musimy was opuścić drogie panie! – Fred ukłonił się teatralnie.

- Obowiązki wzywają – przytaknął mu George – i już ich nie było.

- Cześć – wydusiła z siebie Sophie, a Judith poczuła, że jej ręka mimowolnie zmierza w kierunku szyi przyjaciółki i ma zamiar się tam gwałtownie zacisnąć.

- W taki sposób, droga Sophie, to ghul ma go większą szansę zaliczyć niż ty! – wydarła się Judith, kiedy zostały same.

- Myślę, że…. Mam pomysł. Możemy coś zrobić, żeby wszyscy zwrócili na nas uwagę – powiedziała Sophie i zrobiła minę, która bardzo nie spodobała się Rhodes. – Nawet Malfoy – dodała szybko, chcąc przekonać swoją towarzyszkę.

- Jasne, Malfoy może zwróciłby na mnie uwagę jeśli bym miała wytatuowany Mroczny Znak na czole. Ale to tylko może! – fuknęła dziewczyna i zrzuciła z ramienia dłoń przyjaciółki. – Jednak z chęcią posłucham twojego nieudolnego planu. Może być zabawnie!

- Już nie bądź taka sceptyczna! Mój plan jest po prostu GE-NIAL-NY! Lepszego w życiu nie miałam – stwierdziła nieskromnie Sophie, wspinając się po schodach w kierunku wieży Gryffindoru.

- A co za wspaniały plan dziewczynki mają? – nad ich głowami zmaterializował się Irytek, poltergeist mieszkający w Hogwarcie. Zrobił kilka fikołków w powietrzu, po czym obrzucił w obie kawałkami kredy. Dziewczyny, przybierając miny męczennic, starały się nie zwracać uwagi na upierdliwego ducha i dalej wspinały się po schodach. Jednak Irytek nie dawał za wygraną. – Ładnie to się tak późno szlajać po korytarzach? – powiedział z udawaną troską, po czym uśmiechnął się chytrze. - Może was coś złego spotkać! Zawołam kogoś! FILCH! STUDENCI W NOCY NA KORYTARZU!

- Cicho! Iryt! – warknęła do niego Judith i rzuciła w niego kawałkiem szlamu, który zebrała z szaty, jednak duch zniknął, a w jego miejscu pojawił się Filch – teraz oblepiony dziwną, galaretowatą mazią w kolorze smarków trolla.

- No to mamy znów przejebane – westchnęła Sophie, widząc czerwoną twarz woźnego.

 

Kiedy dziewczynom udało się w końcu dotrzeć do swojego dormitorium, na dworze zaczynało świtać, a do zajęć zostały 3 godziny. Filch, wściekły za zajście na schodach, kazał im wyczyścić wszystkie zbroje, jakie stały na korytarzach - od lochów aż po Wieżę Astronomiczną - i to wszystko, oczywiście, bez użycia magii.

- Chyba już nie ma sensu kłaść się spać – zawyrokowała Judith, wchodząc z hukiem do pomieszczenia i budząc swoje współlokatorki. – Kto ma ochotę na kawę?! – nerwowo wyciągnęła spod łóżka czajniczek, w którym za pomocą magii zaczęła podgrzewać wodę. Parvati i Lavender spojrzały tylko na nią z wyrzutem i zeszły do Pokoju Wspólnego.

- Może teraz opowiem ci o moim planie… - zaczęła Sophie, ale jej przyjaciółka spojrzała na nią tylko z zażenowaniem, a ta natychmiast ta zamilkła.

- Jeśli już musisz, to mów - stwierdziła wreszcie łaskawie.

- A więc widziałam to na mugolskim filmie... Ej, nie słuchasz mnie!- mruknęła Sophie, widząc, że Judith zaczyna bawić się z kotem.

- Kiedy słyszę mugolski, to się wyłączam - skomentowała Judith.

- Powinnyśmy udawać, że jesteśmy ze sobą - ogłosiła jej z dumą Sophie.

- ŻE CO?! - Judith nagle poczuła pobudzającą moc kawy i spojrzała z Meyers ze zdegustowaniem. - Mam kiepski gust, ale nadal nie jesteś w moim typie.

- Udawać! Czytałam "Skandale w Hogwarcie" i nigdy, przenigdy, w całej historii szkoły nie było ani jednej homoseksualnej pary! Wszyscy będą o nas mówić. Dodatkowo będę podgrzewać atmosferę w gazecie...

- Sophie, ten pomysł jest więcej niż głupi - skomentowała lekceważąco Rhodes. - A twojej gazety nie czytają nawet skrzaty. Ja się idę umyć. Tobie to też proponuję po tej fascynującej nocy.
Obie dziewczyny poszły do łazienki.

- Chyba po takiej propozycji boję się z tobą przebywać w jednym pomieszczeniu - mruknęła Judith.

- Och, daj spokój. Dalej sobie wzdychaj do Malfoya...

- A ty do Freda!

- On jest przynajmniej zabawny i nie gardzi wszystkimi jak Draco!

- Och, jesteś pewna, że nami nie gardzi? Bo mi się wydaje, że nami WSZYSCY gardzą! - odparła Judith, akcentując przedostatnie słowo. - I to twoja wina!

- Tak? A mną gardzi twój wybranek, który uważa mnie za brudną, nic niewartą szlamę! Szkoda, że sam wygląda jak głuchomon!

- Odwołaj to!

- Ani mi się śni! - powiedziała przekornie Sophie i pokazała jej język.

- Bardzo dojrzale, Sophie, bardzo... - wymruczała Judith, aż nagle odwróciła się znienacka w jej kierunku z różdżką w ręce i miną psychopaty na twarzy. - Aquamenti! - wrzasnęła i nagle Meyers została oblana strumieniem wody. - Widzisz, już nie potrzebujesz prysznica! - Uśmiechnęła się Rhodes, ale Sophie najwyraźniej nie była tego samego zdania.

- Oppugno - powiedziała Sophie i leniwie machnęła różdżką, a Judith po chwili wrzasnęła, widząc, jak chmara ptaków próbuje ją zaatakować.

- Protego! - wymamrotała, próbując osłonić się przed zwierzętami, a po chwili jej różdżka wytworzyła tarczę. Jednak ptaków w łazience robiło się coraz więcej, a różdżka Sophie zaczęła wytwarzać dziwne iskry.

- ZWARIOWAŁAŚ? ZATRZYMAJ TO! - wrzasnęła Judith.

- Nie... Nie potrafię, coś się dzieje z moją różdżką! - powiedziała histerycznie Sophie, a ptaki po chwili zaczęły lecieć także w jej stronę.

- Uciekajmy! - zadecydowała Rhodes i obie ledwo wybiegły przez drzwi łazienki, jeszcze na schodach goniło je stado rozwścieczonych ptaków.

W samej bieliźnie wpadły do Pokoju Wspólnego – w tym momencie już pełnego uczniów, szykujących się na nowy dzień nauki – a za nimi z dzikim wrzaskiem wleciała setka ptaków. Dziewczyny, próbując się schować, wskoczyły za fotel.

- Bombarda Maxima! – Usłyszały zaklęcie, przez które ptaki po kolei wybuchły. Dziewczyny wychyliła się zza mebla. Po środku pokoju stał nie kto inny, ale Harry Potter we własnej osobie, wokół którego leżały kupki piór.

- Nie uważasz, że to trochę zbyt brutalne zaklęcie na kilka ptaszków? – odezwała się w końcu zszokowana Judith, patrząc jak jej kot wynajduję z resztek ptaków co smaczniejsze kąski.

- CZY WYŚCIE OSZALAŁY?! – wydarł się chłopak. – VOLDEMORT – w tym momencie wszyscy w Pokoju Wspólnym się skrzywili – ŻYJE! A WY SOBIE ŻARTY STROICIE!

- To nie tak! – zawołała dramatycznym głosem Sophie. – To był atak na nas! – Nerwowo zaczęła wskazywać na siebie i przyjaciółkę palcem.

- Co ty pierdolisz? – szepnęła podenerwowana dziewczyna, czując, że coraz więcej osób się im przygląda.

- Cicho, mam plan – Sophie odpowiedziała jej również szeptem, na co brunetka przewróciła tylko ostentacyjnie oczami, próbując nie wychylać się za bardzo zza fotela, żeby nikt już więcej nie zobaczył jej wielkich, babcinych gaci. Meyers wzięła głęboki oddech i znów zwróciła się do wszystkich, którzy czekali na wyjaśnienia. – To był atak nienawiści! Nienawiści na nasz związek! – w tym momencie przyciągnęła Judith do siebie i mocno pocałowała. Zaskoczona dziewczyna nie zdążyła nawet zareagować. Wszyscy Gryfoni wstrzymali oddech, część zaczęła wiwatować, inni szybko uciekli do swoich dormitoriów lub do Wielkiej Sali, by roznieść nowe wieści.

W kolejnym rozdziale:

CZY DRACO KIEDYKOLWIEK DOCZYŚCI BUTY?

CZY HERMIONA PRZESTANIE WYGLĄDAĆ JAK KRÓLIK?

CZY DZIEWCZYNY DOSTAŁY SIĘ DO ODPOWIEDNICH DOMÓW?

CZY HAGRID NAUCZY SIĘ MÓWIĆ POPRAWNIE?
CZY SOPHIE KOCHA JUDITH?
CZY JUDITH UDA SIĘ W KOŃCU DOMYĆ WŁOSY?
CZY POTTER POSTRADAŁ ZMYSŁY?
CZY DZIEWCZYNY KIEDYKOLWIEK ZALICZĄ?

Na te i na wiele innych pytań znajdziecie odpowiedzi już za tydzień!